Het verhaal van Anna is als een cadeau dat langzaam wordt uitgepakt, een verhaal, en een mens, dat zich ontvouwt voor de lezer. Tijdens het lezen van de eerste hoofdstukken legde ik het boek vaak weg. Ik werd kriebelig van het ‘mammie’ en ‘pappie’ de hele tijd. Waarschijnlijk net zo kriebelig als zij er zelf van werd. En … het bleef trekken. Later, wanneer Anna ouder wordt en zich op haar eigen geheime manier weet te verhouden met haar ouders en alles om haar heen, wordt het boek steeds interessanter. Eenmaal halverwege moest ik het boek dezelfde dag uitlezen. Wat ik het mooie vind aan dit verhaal is de gelaagdheid ervan. Het is te lezen als een goed en lekker ‘weg te lezen’ verhaal. Het is ook te zien als de psychologische ontwikkeling van een kind tot volwassene, hoe structuren en constellaties invloed hebben op een mens. En, op het eind van het boek, wanneer Anna zich vrij weet te maken, kan dat zelfs werken als een spiegel voor de lezer. Wat het boek echt een fijn boek maakt is dat de wrange pijnlijkheid op een soepele manier wordt afgewisseld met humor en ontroering. Een mooi cadeau, dit boek.